Żaden horror nie wywołuje u mnie tych emocji, które odczuwam oglądając "Lśnienie". Zazwyczaj lubię, gdy film ma tempo umiarkowane lub dość szybkie, ale tutaj nie tylko nie przeszkadzają mi powolne, ciągnące się sceny, ale wręcz się nimi upajam. Nie potrafię do końca tego wytłumaczyć. Są one same w sobie mocno niepokojące i nigdy nie wiadomo, czy za chwilę ukaże się coś strasznego, czy wręcz przeciwnie - nie zobaczymy nic czego byśmy się spodziewali. Dla przykładu: Danny jeździ sobie na dziecięcym rowerku przez pokoje i korytarze Panoramy i za pierwszym razem zupełnie nic złego się nie dzieje. Takie momenty genialnie budują napięcie. Ale dodatkowo mają jakiś niesamowity, oryginalny czar. Dzięki nim, te realnie upiorne i makabryczne wybrzmiewają z większą intensywnością, przynajmniej w moim przypadku.

Lubię książkę Stephena Kinga, ale to wizja Kubricka bardziej do mnie przemawia. Jest tajemnicza i przez to przerażająca. Brak niektórych wyjaśnień i jednoznacznych opisów działa według mnie na ogromną korzyść tej historii. Udało mi się obejrzeć ostatnio pełną, prawie dwuipółgodzinną wersję, która uzupełnia pewne wątki. Od teraz pewnie właśnie ona będzie wybierana podczas kolejnych seansów, ale rozumiem dlaczego produkcję skrócono. Więcej tajemniczości = więcej strachu. Mimo to, uważam że warto znać oryginał, zwłaszcza jeśli poszukujecie elementów wspólnych między powieścią a ekranizacją, bo to właśnie sporo z nich należy do tych wyciętych.